Wywiady II

Miki: On mnie zabije! *krzyczy, zastawiając drzwi kolejnym krzesłem*

Malum: *Spogląda na Miki znudzonym wzrokiem*

Miki: To wszystko twoja wina! *wskazuje zielone, pokraczne stworzenie siedzące na wielkiej poduszce*

Malum: Jak zawsze.

Cain: Nie przesadzasz czasem?

Miki: Aaa...! *podskoczyła obracając się o 180 stopni i kładąc rękę na sercu walącym jak młot*

Malum: Cain nie straszyć Miki, bo biedaczka zawał dostać.

Cain: Ciekawe co będzie, jak ją Andrew dorwie.

Miki: Pogrzeb.

Malum:  A w gazecie napisać: Wytwór wyobraźni zabić swoja Autorka...

Miki: To nie jest śmieszne!

Cain: Siedzisz w tym pokoju od trzech tygodni.

Miki: A Andrew pod drzwiami! W dodatku z  siekierą!

Malum: Ehh... To co z wywiady?

Miki: Będą.

Malum: Do tego musieć otworzyć drzwi.

Miki: Ale on tu wejdzie!

Cain: Mam przeprowadzić wywiad za ciebie?

Miki: Nie! On jest bardziej wściekły na Ciebie niż na mnie!

Cain: Więc otwórz te drzwi, on się rzuci na mnie, a ja już się z nim rozliczę *zapewnia z szaleńczym błyskiem w oczach*

Miki: Zwariowałeś!? Czytelnicy Cię zabiją za uśmiercenie ich ulubieńca! A przy okazji i mnie, bo wam na to pozwoliłam!

Malum: Jeszcze chwila wasza kłótnia, a zanudzić się na śmierć.

Miki: Dobra, już! *siada na swoim fotelu i odbiera teczkę z dokumentami od Weny, po czym wyjmuje dyktafon, włącza i chowa pod fotel*

Malum: Co ty robić? *pyta nie do końca pewna, czy chce znać odpowiedź*

Miki: Nagrywam! Jak mnie zabije to będę miała dowód!

Cain: Taa... I w przyszłym roku w Halloween wstaniesz z grobu, a on dalej będzie tu czekał.

Malum: A Policja uwierzyć w zeznać trup.

Miki: Musicie mnie dobijać? Andrew nie może mnie zabić, bo tylko ja wiem gdzie jest Paul!

Cain: I wpadłaś na to po 25 dnach życia w szafie.

Miki: Malum... Ja cię lubić...

Malum: *podnosi się ze swojej poduchy* Już po niego iść.

Cain: Tchórz.

Miki: Wcale nie!

Andrew: *wpada do pokoju z siekierą w dłoni mało nie tratując biednej Malum* Gdzie ona jest!?

Miki: *chowa się pod stołem* Nie możesz mnie zabić!

Andrew: Nie!?

Miki: Ja wiem gdzie jest Paul!!

Andrew: *zatrzymuje się nagle* Gdzie? *pyta, mrużąc oczy*

Miki: Jak ci powiem, to nie będzie drugiej części.

Andrew: Wiesz gdzie ja mam drugą część!?

Miki: Paul już jest bezpieczny, to ci nie wystarczy?

Andrew: Jeśli choć włos mu z głowy spadnie...

Miki: Nie! Już nic złego go nie spotka *zapewnia, wychodząc z kryjówki, przy okazji nabijając sobie guza na głowie*

Andrew: *siada naprzeciwko fotela autorki nie odkładając narzędzia* To jakie pytania na dziś?

Miki: *Odsuwa własny fotel na bezpieczną odległość (czytaj: pod przeciwległą ścianę)* Ekhem. Przed kolejną części „Przeznaczenia” jest mała przerwa na opowieść Gabriela. Jakie masz plany na ten czas?

Andrew: Będę szukał Paula.

Miki: A co z Alanem? Byliście blisko.

Andrew: Alan? A no tak. Był...

Miki: Ehh... I tak jesteś lepszy niż Shun. Przynajmniej wiesz o kim mówię. A jak dogadujesz się z Deanem?

Andrew: Tragicznie. On mnie o wszystko obwinia!

Miki: Uważasz, że nie miałeś na to wpływu?

Andrew: Miałem. Nie powinienem się tak zachować. Ale Miki, jak chciałaś mnie ukarać, to czemu skrzywdziłaś Paula!?

Miki: Najbardziej bolą nas rany zadane naszym bliskim. Poza tym, nie wierzę, że wszystko układa się tak pięknie.

Andrew: I musiałaś udowodnić to na nas?

Miki: Uwierz, inni będą mieli gorzej. A wy będziecie już szczęśliwi. A twoim zdaniem, kto go zgwałcił?

Andrew: Cain.

Miki: Jesteś pewien?

Andrew: Tak. To z nim się mijałem i to on mi radził szybko go znaleźć. Poza tym szedł właśnie z tamtej strony.

Miki: Przypadek?

Andrew: Nie wierzę w takie przypadki. To wszystko?

Miki: W zasadzie...

Andrew: To pa *przerywa jej w pół słowa i wychodzi*

Miki: Cham! Cain, chcesz być drugi?

Cain: A mam inne wyjście? *pyta wychodząc z cienia*

Miki: Możesz być znowu ostatni.

Malum: Ostatnia być ja.

Cain: Starość nie radość.

Miki: Młodość nie wieczność! I przestańcie mi wypominać mój wiek!!

Cain: *zajmuje odpowiednie miejsce i nalewa sobie coca-colę*

Miki: Jesteś jednym z głównych bohaterów kolejnego opowiadania. Jak się z tym czujesz?

Cain: Normalnie. A twoim zdaniem, co powinienem czuć?

Miki: Zaszczyt? Strach?

Cain: Wiem, co planujesz

Miki: I to cię nie przeraża? Jesteś najgorszą postacią jaką wymyśliłam!

Cain: Jestem z ciebie dumny. Gorszego potwora nie mogłaś wymyślić.

Miki: *spogląda na ucieleśnienie swojej weny*

Malum: *szczerzy kły do autorki*

Miki: A co myślisz o Gabim?

Cain: Uczepił się nie jak rzep psiego ogona.

Miki: To twój brat, martwi się.

Cain: Czyżby? Nie wydaje mi się.

Miki: A co ci się wydaje?

Cain: Ojciec kazał mnie pilnować. Dawniej łaziło za mną stado kundli, ale w dziwnych okolicznościach wszyscy jakby zapadli się pod ziemie *przyznaje z dziwnym błyskiem w czarnych tęczówkach*

Miki: I lepiej zostawmy te „dziwne okoliczności” w spokoju.

Malum: Niektóre „przypadków” lepiej nie wyjaśnić.

Miki: A co masz na swoje usprawiedliwienie? Wszyscy podejrzewają cię o gwałt.

Cain: I nikt nie uwierzy, jeśli zaprzeczę. Paul wykrzyczał moje imię.

Miki: Oraz Andrew i Deana.

Cain: Owszem. Ale ich ponoć kocha. I zawiódł się na obydwóch.

Miki: Myślisz, że Andrew odzyska Paula?

Cain: Nie. Myślę za to, że dogada się z nowym Andrew.

Miki&Malum: Nie wyprzedzaj faktów!

Cain: Jeśli to wszystko, to będę się zmywał. Cześć *wychodzi z pokoju*

Miki: A idź w cholerę.

Cain: *głos z korytarza* Słyszałem!

Miki: *blednie*

Malum: To kto następny? Shun?

Miki: Nie, Gabi.

Blondyn z niezbyt wesołą miną zasiada w wyznaczonym miejscu.

Gabriel: Miejmy to już za sobą.

Miki: Wywiad czy opowiadanie?

Gabriel: Nie wiem, co może być gorsze.

Miki: Nie wiesz, co cię czeka.

Gabriel: Co będzie z Cainem?

Miki: A nie interesuje cię, co stanie się z tobą?

Gabriel: Nie w pierwszej kolejności.

Miki: Musisz bardzo martwić się o brata.

Gabriel: To była moja wina *ukrywa twarz w dłoniach*

Miki: Dlaczego tak sądzisz?

Gabriel: Nie powinienem zostawiać go samego! To... To nie powinno go spotkać! Nie jego!

Miki: Wolałbyś być na jego miejscu?

Gabriel: Tak! Żałuję, że nie mogę cofnąć czasu. Wtedy na pewno bym go nie opuścił!

Miki: Myślisz, że on by tego chciał?

Gabriel: Obwinia mnie o to od samego początku.

Miki: Powiedział ci to?

Gabriel: Nie wprost ale... Ja to czuje. Kiedyś byliśmy bardzo blisko, a teraz... Jakby stał się kimś zupełnie innym.

Malum: Nie męczyć go.

Miki: Dobra. Idź młody na gorącą czekoladę. Jest dziś strasznie zimno.

Gabriel: Na razie.

Shun: Siema *zasiada na fotelu kładąc nogi na stolik i nalewa sobie coca-colę*

Miki: To moja cola.

Shun: Serio? Nie podpisana.

Miki: I po co ja was wymyślałam? *pyta załamana*

Shun: Choroba psychiczna.

Miki: To było pytanie retoryczne!

Shun: Doprawdy? Myślałem, że część wywiadu.

Miki: Ty nawet nie wiesz, co znaczy „retoryczne”

Shun: A powinienem?

Miki&Malum: Ehh... *załamane*

Shun: Ale dobra dziewczynki, streszczajcie się mam dziś jeszcze jeden wywiad.

Miki: Z kim!?

Shun: Do gazety! Jesteśmy sławni!

Miki: Będę musiała to zmienić.

Shun: Nie możesz mi tego zrobić! Za jakie grzechy?!

Miki: Wymieniać w porządku alfabetycznym, czy chronologicznym?

Shun: Ja wcale nie jestem zły! Jestem..

Malum: Tak, wiedzieć. Mieć najpiękne oczy, najsexowne ciało i tak dalej.

Miki: Chwaliłeś się tym na ostatnim wywiadzie.

Shun: Możliwe. Tyle ich miałem do tej pory. A to nie było przypadkiem w twoje urodziny?

Miki: Tak, było. Gratuluje pamięci.

Shun: No oczywiście! Przecież nie jestem stary! To ile ty masz na karku?

Miki: 18

Shun: Ta, jasne! Dwudzieche masz! Starucho jedna!

Miki: Nie jestem stara! I fora ze dwora zmoro jedna!

Chris: Niech zgadnę, przede mną był Shun?

Miki: A skąd wiesz? *pyta z pełną buzią*

Chris: Bo zawsze jak cię coś wkurzy to wcinasz ciastka. A tylko on z naszej ekipy nieustannie cię denerwuje.

Miki: Zaczynam myśleć, że to jego hobby.

Chris: A Andrew już cię nie wkurza? Kiedyś robili zakłady.

Miki: Irytujące wymysły. Andrew dostał nauczkę i się odczepił.

Chris: Jak nie odzyska Paula, to nie wiem, czy zwiejesz następnym razem.

Miki: Znajdzie, nie martw się. Już mi czytelnicy dobitnie dali do zrozumienia, co będzie jak ich rozdzielę.

Chris: Słyszałem. Ma być happy end?

Miki: Tak. Ale do zakończenia jeszcze daleka droga. Najpierw Gabriel.

Chris: Aż się boje, co mi wymyśliłaś.

Miki: Będziesz szczęśliwy przez całe swoje życie.

Chris: Serio? *pyta podejrzliwie*

Miki: Tak, nie mogę wszystkich dręczyć. Zresztą lubię cię.

Chris: A Lu?

Miki: Cóż, w każdym życiu są chwile lepsze i gorsze.

Chris: Nie sądzisz, że jemu starczy już tych gorszych?

Miki: Ma być całe życie sam?

Chris: Wolałbym nie.

Miki: Właśnie. A wiesz jaki on jest. W każdym doszukuje się złej strony. Nawet we mnie!

Chris: Nie, w tobie szuka tej dobrej.

Malum: To ja nie chcieć wiedzieć, co on sądzić o ja.

Miki: Dobra, bo nam tu z wywiadu wyszła pogawędka przy kawie.

Chris: Której nie dostałem.

Miki: Nie stać mnie na zatrudnienie kelnera.

Chris: To go wymyśl.

Miki: Żeby Shun się do niego dobrał? Nie, dzięki. Starczy mi kłopotów.

Chris: Nie sądzę, aby ten przemądrzały bogacz spojrzał na zwykłego kelnera.

Miki: A skąd wiesz? Shun nas wszystkich jeszcze zaskoczy.

Chris: Szczerze w to wątpię.

Malum: I tak nie dożyć

Chris: Jak to?! Powiedziałaś, że mnie oszczędzisz!

Miki: Powiedziałam, że będziesz miał szczęśliwe życie, a nie długie. Możesz już iść.

Chris: Ale...

Miki: Następny!

Do pokoju niepewnym krokiem wchodzi Luke. Czekoladowymi oczkami nieufnie spogląda na wenę.

Malum: *szczerzy kły*

Miki: Chyba się jej nie boisz?

Luke: Nie. Zastanawiam się tylko, która z was wymyśliła mi takie życie.

Miki&Malum: Ona *wskazują siebie na wzajem*

Luke: Czyli lepiej żadnej nie wchodzić w drogę.

Miki: Gwarancji dobrego życia i tak ci to nie da.

Luke: Biorąc pod uwagę, co już mnie spotkało, to gorzej być nie może.

Malu: Uwierzyć, może.

Miki: A my wiemy coś o tym.

Luke: To wywiad czy groźba?

Miki&Malum: Ostrzeżenie.

Luke: To ja już pójdę...

Miki: Ja nie skończyłam jeszcze!

Luke: *zamyka za sobą drzwi*

Miki: Widzisz?! Widzisz!? Bezczelność się szerzy!

Malum: Brać przykład z ciebie.

Miki: Blake daj fajka bo nie wytrzymam z nią zaraz! *wskazuje swoją wenę siedzącą na gigantycznej poduszce obok fotela*

Blake: A co ja mam powiedzieć? Przyjaźnie się z Shunem! *mówi, ale podaje paczkę dziewczynie*

Miki: *zaciąga się dymem* To jak ci minęło pierwsze opowiadanie z serii?

Blake: Znośnie. A w kolejnym mam role?

Miki: Jako sumienie Shuna.

Blake: *zaśmiał się cicho* Ja? Jestem gorszy od niego!

Miki: Ja to wiem. Ty to wiesz. Ale czytelnicy jeszcze nie.

Blake: Teraz już wiedzą.

Miki: A tam, zapomną nim twoja kolej nadejdzie.

Blake: I przeżyją szok. Uważaj, żeby zapłakani rodzice nie oskarżyli cię o morderstwo.

Miki: Przecież ostrzegałam! Ten wywiad jest dowodem.

Blake: A co z Cainem? Nie pozabijają się z Shunem? Jak dalej chcesz ich pogodzić, to muszę przygotować sobie dobre argumenty.

Miki: Aż tak źle? Ej! I skąd wiesz, co ja chce zrobić!?

Blake: Już ci to kiedyś mówiłem. Masz kiepskie kryjówki.

Miki: Muszę kupić sejf.

Blake: I myślisz, że Shun go nie znajdzie?

Miki: To bez sensu, on go i z piekła wyciągnie!

Blake: Ma tam wielu znajomych.

Miki: Więcej niż ja? Wątpię.

Blake: Widzisz, ty masz znajomych. On kochanków.

Miki: Mniejsza o niego. Jak myślisz, ucieczka Paula mocno wpłynie na Andrew?

Blake: Jeśli szybko się nie znajdzie, Andrew może zrobić sobie krzywdę.

Miki: Andrew i samobójstwo?

Blake: Nie koniecznie, ale spieprzy sobie życie. Oboje wiemy jaki on jest, czytelnicy też. Mogą tylko nie pamiętają jego brat Bryan.

Miki: Bryan to łącznik Andrew z czarnym rynkiem.

Blake: Właśnie. Narkotyki, broń, nielegalne wyścigi. Bryan ma niemniejsze utarczki z prawem niż Cain.

Miki: Myślisz, że wciągnie w to brata?

Blake: Od dawna próbuje, ale był Paul. A teraz... Wolę nie myśleć co będzie.

Miki: Nie żebym cię wyganiała, ale za dużo zdradzasz. Spadaj już.

Blake: Wysępiłaś fajki i mnie wywalasz? A dziwie się chłopakom...

Miki: Nie porównuj mnie z nimi!

Blake: To twoje wymysły!

Malum: *uderza w perkusje pożyczoną od Shuna*

Miki: A teraz przed państwem gość specjalny! Powitajmy Andrew!

Do pomieszczenia wchodzi szczupły, rudowłosy nastolatek.

Miki: Proszę, rozgość się.

Andrew: Nie bardzo wiem, co tu robię *przyznaje, lecz zajmuje wskazane miejsce*

Miki: Jesteś, a raczej będziesz bohaterem drugiej części „Przeznaczenie znajdzie drogę”.

Andrew: Mam się cieszyć?

Miki: Oczywiście! Odegrasz bardzo znaczącą rolę!

Andrew: Mam się bać? *pyta niepewnie*

Miki&Malum: Ależ skąd! *kłamią*

Andrew: Nie pogniewajcie się, ale nie wzbudzacie zaufania. Zwłaszcza... ee...

Miki: To jest Malum. Moja wena.

Andrew: Nie, ona jest spoko. Ty...

Miki: *mruży gniewnie oczy*  Wyjdź! *wskazuje drzwi*

Malum: Ale miał być...

Miki: Nie obchodzi minie! Do widzenia!

Andrew: Do zobaczenia w opowiadaniu.