Wywiady I

Miki: Witam wszystkich serdecznie! W tym jakże wspaniałym dniu....

Andrew: Tak, wspaniały *mówi patrząc za okno, gdzie leje jak z cebra*.

Miki: Nie przerywaj mi! *gromi chłopaka wzrokiem* Cóż za nie wychowanie.  Pff... Na czym to ja skończyłam? *zerka do notatek* A tak. Zebraliśmy się tu...

Andrew: Umarł ktoś?

Miki: Tak! Ty, jak się nie przymkniesz!

Andrew: To powiedz w końcu, że przeprowadzasz wywiady ze swoimi ulubieńcem i przejdźmy do pytań.

Miki: Niech ci będzie. Przeprowadzę za chwilę wywiad z wytworem mojej wyobraźni.

Andrew: Ej!

Miki: No co? Może nie ja cię wymyśliłam?

Malum: Nie.

Miki&Andrew: *Spoglądają na siedzącego na puszystej, ciemnoczerwonej poduszce, leżącej obok fotela Miki, stwora. Wena uśmiechnęła się ukazując ostre zębiska*

Miki: A, tak. Z tobą też będzie wywiad, Malum.

Andrew: Jestem wymysłem potwora...

Miki: Stworzonym na jego obraz podobieństwa.

Andrew: Niby z której strony!? Nie mam szarej, zielonej, czy nie wiem jaki to kolor, skóry! I mam włosy nie szczotkę! I nie mam pazurów jak dinozaur! Ani...

Malum: *wgryza się w soczyste jabłko*

Andrew: Eh....

Miki: Przejdźmy do rzeczy. Przedstaw się.

Andrew: Przecież każdy mnie zna!

Miki: Bądź profesjonalistą. Jak was zespół będzie miał wywiad, też tak powiesz?

Andrew: A będzie miał!?

Miki: Ups *zatyka dłonią usta*.

Andrew: Czyli nas zespół będzie popularny?! Będę miał fanów!?

Miki: Już masz. Jedna twierdzi, że jesteś tylko jej.

Andrew: A tak, Kimi. Ale to fanka a nie fan!

Miki: Szczegół. W każdym razie, nazywasz się Andrew Rain i masz 16 lat. Przynajmniej w tej części.

Andrew: Jak to przynajmniej?! Chyba nie chcesz mnie opisywać, jako stuletniego staruszka?!

Miki: Nie, będziesz taki zgredem, że szkoda papieru na pisanie.

Andrew: Wielkie dzięki!

Miki: Ale nie o tym mieliśmy rozmawiać. Więc, jakie masz plany na życie?

Andrew: Wiesz to, zdaje się, lepiej niż ja.

Miki: *ciska  piorunami z oczu* Czytelnicy chcą wiedzieć, jakie relacje panują między tobą a Paulem i pozostałymi.

Andrew: To jest bardziej męczące nisz sądziłem. Paula zdaje się, kocham. Chyba. Nie wiem, Miki nie masz tam łatwiejszych pytań? *wyrywa jej kartkę z dłoni* To krzyżówka!

Miki: No, tak. Przecież ja wiem wszystko, to dla czytelników...

Andrew: Więc może sama im powiesz, co spotka mnie później?

Miki: To na co zasłużyłeś. Strach, ból, samotność. I takie tam.

Andrew: *patrzy pobladły z przerażeniem w oczach* Ale Paula nie skrzywdzisz!

Miki: Ee... Nie martw się, nawet jeśli, to nie będzie o tym wiedział. Znaczy no... No nie będzie.

Andrew: Jeśli coś mu się stanie, to będą twoje ostatnie urodziny!

Miki: To są ostatnie, kolejnych obchodzić nie będę. A teraz spadaj. NASTĘPNY!

Andrew: Cóż za profesjonalizm.

Miki: Cóż, nigdy nie twierdziłam, że chce być dziennikarką.

Z sali wychodzi Andrew, a jego miejsce zajmuje uroczy rudzielec.

Paul: Dzień dobry Miki, witaj Malum. 

Miki: Hej Paul. Właśnie skończyłam rozmawiać z twoim byłym przyjacielem.

Paul: Widziałem. Chyba go wkurzyłaś.

Miki: Och, jak zawsze. Doprawdy nie rozumiem, jak ty z nim wytrzymywałeś.

Paul: Też się zastanawiam. Ale teraz już nie muszę się o niego martwić.

Miki: Naprawdę? Jeśli, no nie wiem... spotka go coś bardzo złego?

Paul: *patrzy wściekłym wzrokiem* Co chcesz mu zrobić?

Miki: Cha cha cha! Andrew ma racje, ciebie nie można się bać.

Paul: Och, doprawdy? A powinniście.

Miki: Ja to się jej boje *wskazuje stwora po lewej*

Malum: *szczerzy kły*

Paul: Tak, racja. Jest straszna.

Miki: Wracajmy do wywiadu. Więc, co do Andrew...

Paul: A musimy o nim gadać?

Miki: Nie lubisz go? No wiesz, twoje zachowanie bywało dwuznaczne. Na przykład jak uczył cię pływać. Zapytałeś, kim dla niego jesteś.

Paul: I powiedział, że tylko przyjacielem.

Miki: Nie powiedział tylko.

Paul: Czepiasz się. Nie znam wszystkich wypowiedzi na pamięć.

Miki: Szczęściarz. A gdy zapytał cię, czy chcesz coś więcej?

Paul: Nie, nie chce.

Miki: Jesteś pewien?

Paul: Teraz tak.

Miki: Zdajesz sobie sprawę, że czytelnicy ostatnio coraz mniej cię lubią?

Paul: A czy to moja wina? On mnie olał! Zostawił, a sam zabawiał się w Dali!

Miki: Zazdrosny?

Paul: *spalił buraka* Nie kpij ze mnie! Co mnie obchodzi z kim się spotyka?

Miki: To skąd ta reakcja?

Paul: Bo... Zaskoczyłaś mnie! Zresztą, Andrew nie ma u mnie szans. Nie zaufam mu po tym wszystkim.

Miki: Biedak, będzie ciężko. Cóż, a co powiesz o nowych przyjaciołach?

Paul: Christian jest bardzo miły i pomocny. Myślę, że zostaniemy przyjaciółmi. A Luke... On mnie przeraża. To oby na pewno człowiek? Zjawia się z nikąd jak jakiś duch! Czy on w ogóle sypia? Kładzie się ostatni i wstaje pierwszy. A jak maluje! Taki talent naturalnie nie jest możliwy. A jego wzrok, aż mnie ciarki przechodzą czasem.

Miki: Czy jego zachowanie zmieniło się po ostatnim incydencie?

Paul: Którym?

Miki: No tym z Shunem.

Paul&Malum: Ty tego jeszcze nie opublikować!

Miki: Co? A tak... Faktycznie, cofam pytanie.

Paul: Jesteś pewna, że wywiad to dobry pomysł? Zdradzisz wiele szczegółów.

Miki: I tak nie łapią o co chodzi *machnęła ręką*. Dobrze, dziękuje za poświecony czas. Do zobaczenia.

Paul: Na razie.

Miki: NASTĘPNY!

Do sali wkracza Shun. Rozsiada się wygodnie na fotelu i zaczyna bawić wisiorkiem.

Miki: Ekhem.

Shun: Siema *ziewa* Streszczaj się, umówiłem się w Dali.

Miki: Jesteś najgorszą postacią jaką stworzyłam.

Shun: Naprawdę? Czuję się zaszczycony *wypina dumnie pierś* A Cain? To nie on jest ten zły?

Miki: Zły, nie znaczy najgorszy.

Shun: Ach tak. Kiedy zacznie się moja historia?

Miki: Cóż, najpierw skończę tę, potem będzie przerwa od was. Ludzie muszą odpocząć. Nie wiem, myślę, że jak skończę o Chrisie i... Ej! To ja miałam zadawać pytania!

Shun: Też mi się tak zdawało.

Miki: Imię i nazwisko ile masz lat, gdzie mieszkasz, co robisz, jakie masz plany na przyszłość, kogo lubisz, a kogo nie, jakie masz grzechy, gadaj wszystko jak na spowiedzi!

Shun: Więc, nazywam się Shun Moore. Mam 16 lat, urodziłem się 23 stycznia, więc jestem najbardziej kochany

Miki: Serio?

Shun: Oczywiście! Nie wiedziałaś, że to dzień najbardziej kochanych?

Miki: A nie irytujących? To pewnie błąd przy pracy. Kontynuuj.

Shun: Obecnie mieszkam w akademiku wraz z Cainem, którego nienawidzę. Nie możecie się go pozbyć? W miarę szybko?

Miki: Nie martw się, nim ukończysz tę szkołę jego już nie będzie *mówi z uśmiechem*

Shun: Sugerujesz, że nie zdam? Ja! Phe!

Miki: Co łączy cię z Blake’m?

Shun: Przyjaźń i interesy. Jest też zabójczo przystojny, oczywiście nie tak jak ja, w końcu jestem Moore! Mam najpiękniejsze oczy, najsexowniejsze ciało i...

Miki: Dość! To wywiad nie autocharakterystyka!  

Shun: Eee... Co? Nie ważne, o co jeszcze pytałaś? Moje grzechy? Nie chcesz wiedzieć.

Miki: Nie. Ale jest różnica między tym co chcę wiedzieć, a co wiem.

Shun: Trzeba było wymyślić grzecznego chłopca, ministranta...

Miki: Tak, tak i zanudzić czytelników na śmierć.

Shun: Co mnie czeka?

Miki: A co ja, wróżka?

Shun: A nie?

Miki: Jako najgorsza postać, wszystko co złe będzie twoją winą.

Shun: Twój prywatny Judasz mam rozumieć?

Miki: Tak jakby. Ale będziesz miał fanów, wielu kochanków i możesz już iść.

Shun: Co ja ci takiego zrobiłem?!

Miki: Przypomniałeś, co dziś jest.

Shun: Masz urodziny! Złożyłem życzenia!

Miki: „Gratuluje starości” nazywasz życzeniami?! NASTĘPNY!

Wolnym krokiem do pokoju wszedł Blake z papierosem w dłoni.

Miki: Witaj, jak ci się podoba w mojej opowieści?

Malum: Ekhem.

Miki: Znaczy w jej opowieści...

Blake: Jeszcze nie wiem co ja tu robię, ale słyszałem, że mój zespół zrobi karierę więc zostanę.

Miki: Wymysłom trzeba skrócić język.

Blake: Nie wiem czy ich kochankowie będą zachwyceni. Wiesz, mogli by tu przyjść i zrobić coś o wiele gorszego niż pogratulować starości.

Miki: Masz rację, to zły pomysł.

Blake: Może przejdziemy już do wywiadu?

Miki: Tak, racja. Moim gościem jest Blake Bailey. Siedemnastolatek, a kiedyś... Cha! Nie powiem ci!

Blake: Gwiazda Rocka.

Miki: *wyjmuje metalową skrzyknę obwiązaną łańcuchami*

Blake: Jeśli myślisz, że schowanie planów opowieści w tym ich powstrzyma, to się mylisz.

Miki: Tak wiem, w końcu kto zna ich lepiej niż ja.

Blake: Mogę zapytać, czym zawinił sobie Lu, żeby nasyłać na niego Shuna?

Miki: Tego jeszcze nie było!

Blake: Nie, ale skoro już powiedziałaś, że coś będzie, to równie dobrze możesz zdradzić dlaczego.

Miki: Och, bardziej ucierpi na tym Shun niż Luke.

Blake: Serio? Jakoś trudno w to uwierzyć.

Miki: Ale nie mów mu, bo jeszcze się rozchoruje na następną notkę czy coś i w niej nie wystąpi.

Blake: Nie, to nie w jego stylu. Prędzej zaatakują go karaluchy.

Miki: Taa... Albo kurz. No nie ważne. Masz jakieś szczególne życzenie co do przyszłego partnera?

Blake: Ten którego wybrałaś jak najbardziej mi się podoba.

Miki: Sh..., znaczy się skąd wiesz?!

Blake: Mam swoje sposoby. Bywaj!

Miki: Ej, jeszcze nie powiedziałam „następny”!

Mike: Witaj Luke. Usiądź proszę. Coli?

Luke: Nie, dziękuje *patrzy nieufnie na Maluma*

Miki: To twoja autorka.

Luke: Wiem. Przerażająca jest twoja wyobraźnia.

Miki: To też wiem. To, skąd pochodzisz? Jakie miałeś dzieciństwo?

Luke: *patrzy wściekłym wzrokiem*! Najpierw stwarzasz mi najgorsze dzieciństwo jakie tylko było można, a potem pytasz o nie? Nie uważasz, że to już szczyt bezczelności?

Miki: Najgorzej to miał Cain.

Luke: I co, mam mu współczuć?! A w ogóle to o co chodzi z Shunem?

Miki: Bo widzisz, on i Cain kiedyś się lubili, potem to się stało i...

Luke: Ja nie o nich pytam. Co to za plany odnośnie kolejnej notki?

Miki: Poza tym, że się poznacie to nic takiego.

Luke: Nie czuję potrzeby poznawania go *przyznaje z grymasem*

Miki: Trudno, Malum o tym decyduje nie ja.

Malum: Tak, zwalać na mnie *syczy*.

Miki: To co myślisz o swoich współlokatorach?

Luke: Chrisa znam od zawsze chyba, jest moim najlepszym przyjacielem. Paul, wydaje się być miłym chłopakiem, bardzo szybko znalazł wspólny język z Christianem. Nie żebym miał coś przeciwko, ale osobiście raczej nie lubię ludzi. A Andrew, widzę, co przez niego przeżywa rudzielec i mam nadzieję, że pożałuje tego.

Miki: Czyli lubisz Paula? Przyznaj, podoba ci się?

Luke: Cola uderzyła do głowy? Nienawidzę gejów. Przecież to co robią jest.... nienaturalne! Obrzydliwe!

Miki: Aha, będzie ciekawie. Ale wiesz że w waszej szkole aż roi się od homoseksualistów?

Luke: Cóż, nie sobie żyją. Póki trzymają się z dala ode mnie nie widzę problemu.

Miki: Dobrze, zapewne ich ostrzegę. Chociaż niektórzy uznają to za zachętę. Ale nie ważne, dziękuję za rozmowę. Możesz poprosić Chrisa?

Luke: Jasne.

Miki: Witaj Chris.

Christian: Wiec jednak? Postanowiłaś zmarnować urodziny na wywiady?

Miki: Ależ skąd, napisaliśmy też dwie kolejne notki! Prawda Malum?

Malum: Wywiad to być przerwa. Miki przerażać moje pomysły *szczerzy kły*

Christian: Ale mnie tam nie ma?

Miki&Malum: *wymieniają spojrzenia* Niee....

Christian: *przełyka ślinę* Ale... Oszczędź Lu.

Miki: Lu? Kim on dla ciebie jest?

Christian: Przyjacielem ale... Oj Miki dobrze wiesz co czuję!

Miki: Ja wiem, ale czytelnicy nie.

Christian: Z Lu znamy się od dziecka. Jest dość, intrygujący. Zawsze mnie zaskakuje. To czasem irytujące, jak pojawia się za mną z nikąd!

Miki: Też uważasz, że jest duchem?

Christian: Nie, bez przesady. Prędzej wampir... Miki....

Miki: Nie martw się, wasza historia nie jest fantasy.

Christian: Uff... Bo on ma zimne dłonie i mi się tak skojarzyło...

Miki: Rozumiem. Luke wampirem hmm...

Malum: Ci.... *przykłada palec do ust* Miki myśleć. To trochę potrwać.

Miki: Bardzo śmieszne...

Christian: Więc, nie planujesz bardziej zniszczyć jego życia?

Miki: Masz na myśli Lu? Nie martw się, do końca tej opowieści go nie tknę. I ostatecznie będzie szczęśliwy. Możesz już iść.

Christian: To pa.

Drzwi zamykają się za chłopakiem.

Malum: Miki, on nie być...

Miki: Tak wiem, będzie źle. Ale nie mogę mu tego powiedzieć! Jeszcze się załamie czy coś!

Miki: A oto nasz gość specjalny: Alan Carter!

Alan: No hej *staje nagle przerażony* Jezu, co to jest?!

Miki: A to Malum. Moja wena.

Alan: We... Wena? Aha. Tresowana?

Miki: Nie denerwuj jej, bo ci umili życie.

Alan: Więc, o co chcecie mnie zapytać? *pyta nieufnie patrząc na wenę*

Miki: Co łączy cię z Andrew?

Alan: Póki co, tylko sex. A co ma nas łączyć?

Miki: Nie wiem, ty mi powiedz.

Alan: Cóż, bardzo go lubię. I nie chodzi tylko o jego ciało. Jest inteligentnym chłopakiem, przy tym wcale nie nudnym. Zawsze miło z nim spędzam czas.

Miki: Malum, to chyba nie jest zgodne z naszym planem?

Malum: Nie do koca. Irias się cieszyć.

Miki: Czyżbyś miała plany?

Malum: Ja zawsze mieć plany *uśmiecha się ukazując białe zębiska*

Alan: Ale nie obraziłaś się za to „tresowanie” prawda? Nie umilisz mi życia?! No błagam! Jestem zbyt piękny żeby umierać!

Malum: Nie, tobie my dać żyć. Wszystkich nie móc zabić.

Alan: A będę szczęśliwy? Kochany? A mój mąż?!

Miki: Ej! To ja tu zadaję pytania!

Alan: Ale...

Miki: Cicho! Poza Andrew, ktoś jeszcze ci się podoba?

Alan: Dean, och! On jest boski! Te jego cudne...

Miki: Alan! Jego jeszcze nie ma!

Alan: Nie? Stoi za drzwiami. Może skorzystasz z okazji i z nim też porozmawiasz?

Miki: Nie, on jeszcze nie jest dopracowany. Zresztą, pozory mylą rudzielcu.

Alan: Jego charakter też wydaje się być całkiem spoko. Jest mądry, inteligentny, palacz. Miki dlaczego tu każdy pali? Nieważne, uwielbia długie spacery, świetnie tańczy i...

Miki: Alan!

Alan: Tak?

Miki: Może od razu powiedz co on robi w powieści, co?

Alan: Zakręci się wokół Paula, wkurwi Andrewa i przez niego...

Miki: Zamknij się! Wynocha, koniec wywiadu!

Miki: Witam na przedostatnim już wywiadzie!

Gabriel: A Cain?

Miki: Myślisz, że przyjdzie? On już wie co go czeka.

Gabriel: Wie?!

Miki: Wiesz, ten jego dar przekonywania. Poza tym, nie sądzę, aby miał czas ze mną rozmawiać.

Gabriel: A nas jakoś zmusiłaś.

Miki: Wcale nie! Powiedziałam tylko co będzie, jeśli się nie zjawicie.

Gabriel: To był szantaż.

Miki: Dyplomacja!

Gabriel: Szantaż. Będziesz się smażyć w piekle!

Miki: Serio? A tobie zrobię piekło z życia.

Gabriel: Powiedziałem piekło? Mam na myśli raj... Miki nie dowalaj mi już, wiesz co przeżyłem!

Miki: Właśnie, ja wiem.

Malum: Więcej nawet niż ty.

Miki: Wiesz mi, nie chcesz wiedzieć wszystkiego.

Gabriel: Więc ukryłaś pewne fakty dotyczące mnie, nawet przede mną?

Miki: Tak. I zapewniam, że każdy zostanie ujawniony. Ale nie koniecznie tobie.

Gabriel: Cain je zna, prawda?

Miki: Już mówiłam, ma dar przekonywania.

Gabriel: O nazwie dyplomacja?

Miki: Tak jakby.

Gabriel: Skoro to twój ulubieniec, to czemu się go boisz?

Miki: Ja? Jego? Też coś... *rozgląda się po pokoju nerwowo*

Malum: Wcale się nie bać. Teraz tylko sprawdzać, czy nie być tu duchy.

Miki: Wiesz, Luke zawsze mógł się zakraść. Ma ponoć dar pojawiania się nagle i znikąd.

Malum&Gabriel: Jasne...

Miki: Żegnam!

Gabriel: Ale...

Miki: Koniec wywiadu!

Miki: Co za głupie, złośliwe wymysły!

Cani: Zgadzam się i dlatego nie rozumiem, dlaczego dzielę z jednym z nich pokój?

Miki: *zbladła* O, Cain? Usiądziesz?

Cain: *siada naprzeciwko autorki i sięga po coca-cole* Mogę?

Miki: Nie krępuj się. Więc, może się przedstawisz naszym czytelnikom?

Cain: Cain Angel. Ale jak to powiedział Shun, wdałem się w rodzinkę raczej z drugiego końca. Moja data urodzin też była przypadkiem?

Miki: A, jakbyś wolał?

Cain: Wiesz, trochę zdradza moją przeszłość, ale i przyszłość. Podejrzewam, że i tak nikt się nie domyśli.

Miki: Wiedzą, że jesteś moją ulubioną postacią. W końcu znamy się 14 lat.

Cain: 15. Nie wiem czy to twoja znajomość matematyki jest tak kiepska, czy pamięć.

Miki: Pamięć.

Cain: Starość nie radość.

Miki: Matma! I nie jestem stara. Masz tyle samo lat co ty! Cha!

Cain: Jeszcze. W końcu ty się zestarzejesz, a ja odejdę.

Miki: Uważasz, że ci dam?

Cain: Nie i trochę się boję. W kogo tym razem mnie wcielisz? Byłem już Elfo-Demonem,

Miki: Skąd wiesz, że Makkuro to ty?!

Cain: No proszę cię. Jestem twoim ulubieńcem! Wielu bohaterów powstało na mój wzór.

Miki: Tak... I w każdej opowieści kiepsko kończysz.

Cain: I za to mnie kochasz. Masz czekoladę?

Miki: Nie... *odpowiada bez przekonania*

Cain: Serio? A co trzymasz za plecami?

Miki: Sęp! *rzuca czekoladę Cainowi*

Cain: Wiesz, że zdradziłaś w tych wywiadach wiele szczegółów?

Miki: Ja wiem. I Malum wie.

Cain: I ja wiem.

Miki: Tak, ty też. I wszyscy wiemy także, że nikt nie zrozumie o co chodzi.

Cain: To jest wredne. Zdradzać tajemnice tak, żeby nikt się nie połapał.

Miki: Uczę się od mistrza.

Cain: Nie uważasz, że uczenie się od wymysłu swojej wyobraźni to trochę dziwne?

Miki: Tak, skończę w psychiatryku.

Cain: Nie martw się, pójdziemy tam z tobą.

Miki: Dzięki... To na pewno pomoże mi się wyleczyć.

Cain: Malum, jesteś weną Miki, nieprawdaż?

Malum: Zgadzać się. Wszystko, Miki opublikować na blogu powstać tylko i wyłącznie dzięki ja.

Cain: Zamierzasz dzielić nasze losy na poszczególne opowiadania?

Malum: Tak. Cała seria nazwać zostać „Ut ameris amabilis esto”,  z łaciny znaczyć: „Jeśli chcesz być kochanym, bądź godny miłości.”

Cain: To wiele zdradza. Czy każdy bohater będzie musiał udowodnić, że potrafi kochać?

Malum: Myśleć, że każdy człowiek musi to udowodnić. Nie tylko postacie opowieść. Ale ty już dawno to udowodnić.

Miki: Czy to przypadkiem nie mój wywiad?

Cain: Ten jest mój. Nie uprzedzałem? Musiało mi wypaść z głowy.

Miki: Nie ma problemu. Ja mam dość gadania.

Malum: Skup się na pisaniu.

Cain: Wracając do naszej rozmowy, ile planujesz opowieści?

Malum: O wy, czy ogólnie?

Cain: Na początek może ile o nas.

Malum: „Fata viam invenient” zmierzać ku koniec. Przynajmniej pierwsza część ta opowieść Kolejna w daleka przyszłość. Trudno określić kiedy. Jeszcze nie zdecydować które opowiadanie kolejne, ale prawdopodobnie dotyczyć ono Gabriel.

Cain: Zdradzisz coś z fabuły?

Malum: Cóż, wyjaśnić się twoja przeszłość. Życie Gabriela w tej część nie być usłane różami. Miki nie potrafić trzymać język za zęby i zdradzić jak ty skończyć.

Miki: Wcale nie!

Cain: Czy ja się wtrącałem w twoje wywiady?

Miki: Nie, wybacz.

Malum: Pary wcale nie być połączyć tak jak wy się dziś wydawać. A przynajmniej nie w ostateczność.

Cain: Każda opowieść musi mieć zakończenie.

Miki *chlip* Nie zwracajcie na mnie uwagi *sięga po chusteczki*

Cain: A twoje inne dzieła?

Malum: Kimi i Midori zapewne pamiętać nieco opowieść o Demonie. Kolejna być na pewno Czerń i Biel II i Czerń i Biel III: Ostatni Demon.

Cain: Znasz tytuł trzeciej części, a nie znasz drugiej?

Malum: Druga być kontynuacja pierwsza, a trzecia odbiegać daleko w czas.

Cain: Rozumiem. A Huncwoci?

Malum: To był mój jeden wymysł. Pierwsze rozdziały opowieści nie dotyczy yaoi, ale szkoda nam je wywalać. Ich historia być pełna humor, ale i romantyzm.

Cain: Raczej trudno mi wyobrazić sobie Łapę romantyka. Słyszałem, że nie będzie Lily Evans?

Malum: Być, uznać z Miki, że może się przydać. Ale będzie mieć brat bliźniak.

Cain: Czyli poza naszą serią, Czernią i Bielą, Demonem, Huncwtami nie przewidujecie innych opowieści?

Malum: Sama wasza seria być bardzo długa. Huncwoci też wróżyć długa opowieść. I nigdy nie powiedzieć, że to koniec moje pomysły.

Cain: Dziękuję wszystkim za uwagę. To by było na tyle.