01. Jezioro

- Andrew -

Wakacje! Moja ulubiona pora roku! Żadnej szkoły, żadnych lekcji, żadnych obowiązków! Zabawa! Zabawa! I jeszcze raz zabawa!

Leżałem  na trawie w sadzie otaczającym moją rezydencję, wystawiając twarz na promienie słońca. Tak przyjemnie smyrały moją skórę.

- Co robisz w sobotę? – spytałem, nie patrząc nawet na chłopaka.

- Nie wiem, ale nie mam ochoty iść do klubu.

- Czemu? – spytałem, przekręcając się na brzuch. Podparłem brodę o złożone dłonie i wpatrywałem się w Paula.

- No wybacz, nie w mojej naturze leży imprezowanie co noc!

- Nie co noc, tylko co weekend! Człowieku zaszalej! Starość cię dopadnie, a ty nie wystawisz nosa zza tych książek!

Uwielbiam rudzielca, ale czasem naprawdę jest strasznie nudny.

- Dostałem się do najbardziej wymagającego liceum!

- No właśnie! Dostałeś się!

- I nie chcę wylecieć w pierwszym tygodniu!

- Paul, wyluzuj.

- A ty przestań się lenić!

- Są wakacje!

- Właśnie! Idealna pora na powtórkę materiału!

- Załamujesz mnie.

Wstałem, ziewnąłem przeciągając się i podszedłem do przyjaciela. Kucnąłem przy nim wyrywając książkę z rąk i odrzuciłem ją gdzieś za siebie.

- Zwariowałeś?!

- Nie. Idziemy popływać – wyjaśniłem, łapiąc go za dłoń. – Chodź.

- Ale....

- Nie ma ale – przerwałem. – Pouczysz się potem.

- Niech będzie.

- Paul -

     Uwielbiam ten ogród. Cisza, spokój... No, spokój to nie do końca. Leniwy właściciel owego ogrodu nie potrafi usiedzieć w miejscu dłużej niż dziesięć minut. Chyba, że odsypia weekend. Nie dał mi skończyć czytać i znów wyciągną popływać. Zaczynam myśleć, że lubi patrzeć jak się topię.

     Zrezygnowany poszedłem za Andrew w głąb posesji. Szliśmy alejką usypaną z białego żwirku. Po obu stronach rosły jabłonie. Najpiękniej jest tu wiosną. Wtedy kwitnące kwiaty tworzą biały tunel. Słodkawy zapach nieco mdli, ale ja go lubię. Lubię też bzyczące wokół pszczoły i trzepoczące skrzydełkami motyle. Te drzewa posadził dziadek Andrew, tak jak on uwielbiał jabłka. Obaj potrafili jeść je tonami.

Zza myśleń wyrwał mnie głos przyjaciela:

- Ej, marzyciel!

- Co? – spytałem, nie do końca przytomny.

- Zawsze musisz odpływać, jak tu przechodzimy?

- Czepiasz się. Mam wrażliwą duszę!

- Ale to nie powód, aby mnie nie słuchać! – powiedział z wyrzutem.

- A mówiłeś coś? – droczyłem się.

Andrew nie znosi gdy się go olewa.

- Jesteś bezczelny! To ja pozwalam ci przesiadywać w moim wspaniałym ogrodzie, a ty tak mi się odwdzięczasz?

- Sam mnie tu przyciągnąłeś – przypomniałem. – Dosłownie!

- Szczególik. – Uśmiechną się. – Nudziło mi się.

- Jak zawsze.

Zatrzymaliśmy się przy jeziorku. Z tej strony brzeg łagodnie opadał do wody. Zbiornik był sztuczny, ale przepięknie wkomponowany w otoczenie. Z prawej strony ułożono wielkie głazy, na których zwykle siadałem i obserwowałem pływającego chłopaka. Tu jezioro od razu było głębokie. Andrew pozbył się ubrania, wbiegł na skały i skoczył z okrzykiem do wody. Nie śpiesząc się ściągnąłem koszulkę i spodenki kładąc je na trawie.

- No chodź w reszcie! – usłyszałem.

- Pali się?

- Tak! Woda wyparuje nim tu wejdziesz!

- Jasne...

- Andrew -

Czy on zawsze musi się tak wlec? Opłynąłem jeziorko już kilka razy dokoła, a jest całkiem spore. Gdy Paul w końcu znalazł się w wodzie zanurkowałem. Podpłynąłem do niego łapiąc za kostkę i pociągnąłem zanurzając go w wodzie. Szarpał się i kopał, ale ja oczywiście nie dałem się trafić. Wynurzyłem się śmiejąc, a zaraz pomnie Paul prychając i kaszląc.

- Powaliło cię?! – wrzasną. – Chciałeś mnie zabić!?

- Tak. – Uśmiechnąłem się bezczelnie.

- Ty... ! Ty...!

- No, co ja? – ponagliłem.

- Nienawidzę cię!

Wybuchnąłem śmiechem.

- I co cię tak bawi? – spytał, opierają dłonie na biodrach.

- Uroczy jesteś jak się złościsz.

- Wcale nie!

- Ależ tak.

- Nie! I nie szczerz się tak bo powybijam ci te zęby!

- Tak? No to chodź! – zawołałem, nadal chwaląc się bialutkimi ząbkami.

Rzucił się na mnie warcząc coś jak pies. Zrobiłem unik, podciąłem mu nogi i plusk.

- Jak cię złapię....! – wrzeszczał, wstając.

- Ale nie złapiesz! – przerwałem, odpływając ku przeciwległemu brzegowi.

Ganialiśmy się tak przez pewien czas. Pozwalałem rudzielcowi zbliżyć się do mnie, a potem podcinałem mu nogi, łapałem w pasie i rzucałem w wodę, a gdy wstawał byłem już daleko.

- No przestań!

- Bronię się! Chcesz mi wybić moje śliczne ząbki!

- Nienawidzę cię! – Powtórzył po raz n-ty.

- O ja nieszczęśliwy! Co ja teraz pocznę?

Udałem płacz. Paul chciał to wykorzystać, ale ja byłem szybszy i przerzuciłem go sobie przez ramię. Znów wpadł do wody.

- Mam cię dość!

Uciekł na skały, a ja za nim. Odwrócił się grożąc palcem, ale nie dałem mu powiedzieć czego chciał.

- A ty gdzie? – spytałem, łapiąc go za bokserki i przyciągając do siebie. Obaj wylądowaliśmy w jeziorze.

- Andrew!

W tym miejscu woda sięga Paulowi po szyję i chyba się wystraszył. Objął mnie mocno nogami w pasie i rękoma za szyje. Zaskoczony lekko się zachwiałem, lecz po chwili wynurzyłem trzymając przyjaciela.

- Ty idioto mogłeś mnie zabić!

W tym momencie niezbyt interesowały mnie jego wrzaski. Chyba naprawdę się bał. Przylgną do mnie tak mocno, że czułem jego penisa na brzuchu. Ja sam obejmowałem go w pasie jedną ręką, a drugą trzymałem jego pośladek. Bardzo kształtny swoją drogą. Ścisnąłem go lekko, ale Paul chyba nie zdawał sobie z tego sprawy. Nadal na mnie krzyczał, a w dodatku zaczął bić po głowie. Niewiele myśląc, bo myślenie zdecydowanie nie jest moja mocną stroną,  uszczypnąłem go w tyłek. Pisną jak dziewczyn i zamilkł na chwilę.

- Puszczaj mnie zboczeńcu!

- Przecież to ty mnie trzymasz.

Momentalnie poczerwieniał jak dorodne jabłuszko. Ah, jak ja kocham jabłka! Puścił mnie omal nie tonąc.

- Uważaj! – powiedziałem, łapiąc go w pasie i stawiając na nogi.

- Dzi-Dziękuje – wyjąkał i uciekł na brzeg.